Por E.V.Pita (2011)
Descritas por Frei Martin Sarmiento na súa viaxe a Galicia (1745) [J.L. Pensado]
Estas son as herbas curativas que emprega o bacharel Sansón Troleyro en 1678 para os seus remedios.
Quita merendas (sysirinchíum majus de Vigier): rosiñas, bugallos, nocellas ou margaritas. Procuradas polos boticarios. Cheira coma xacinto. Danse en primaveira e outono.
Nocellas: tarrelos, buscanas os porcos.
Herba do forrol: “xunta carne”, é boa para as chagas. Cheira a bálsamo.
Herba piñeira.
Escarlata: cura lamparóns e chagas.
Herba dos Lamparóns: co nabo cocido, curan os lamparóns.
Cervúa ou Lingua de cervo (zervo): Para o figado.
Herba do fogo: para o fogo da cara ou doutra parte.
Cordela: como a xesta. Quita o ardor de pés.
Ortigas mortas: non pica, cheira mal.
Cidras caiotas:
Herba rateira ou leiteira (Tithymalus characias):
Romeu do mar: Apañase nas redes.
Trevo: refrixerante.
Millo: botando a cocer grans de millo e bebendo quente a auga é remedio eficaz contra a supresión da orina. Tamén é a infusión dos amores dos hortelanos. Os americáns non padecen nin de pedra, nin de riles sin de orina.
Rengo: Dana a terra de viñas.
Herba do aire: tomeza, nenúfar. Cando un neno está malo dun aire ou vapor, que o enfermou, úntano coa infusión. A folla, se toca a carne sobre o bazo, chupa do bazo o mal humor. Aos que lles fixo mal o aire, remediaos por chupón.
Herba das doas: parecida ao do aire.
Bugallón: as súas plantas levantan ampola, queima máis que o bugallón.
Herba tioura: é boa para curar o punto e o costado.
Arripio bravo: dando con ela na lingua, saca sangue.
Fundo:
Herba da sae¡rna; coa raíz curase a sarna.
Salgueira:
Herba do aire: a follar refresca a parte queimada.
Estudante de pan e sardiña 